Átök fram að uppgjöf með miklar þyngdir skila miklum árangri vegna alhliða álags á líkamann.
Sársauki og brunatilfinning í vöðvum hefur alltaf verið órjúfanlegur hluti þess að æfa með lóðum. Þegar æft er fram að uppgjöf er tekið á þar til vöðvinn hættir að ráða við þyngdina og gefst upp.
Þjálfarar eru ekki á einu máli um gildi þess að taka á fram að uppgjöf og fjöldi rannsókna hafa snúist um að kanna hve mörg sett ætti að taka í æfingakerfum. Mjög fáar rannsóknir hafa hinsvegar kannað áhrif þess að taka á fram að uppgjöf.
Átök fram að uppgjöf geta brotið upp stöðnun í árangri vegna þess að líkaminn reynir sífellt að aðlagast álaginu. Æfingakerfi sem byggjast á þessari staðreynd eru þar af leiðandi mjög algeng meðal íþróttamanna. Kúnstin er sú að skipta æfingakerfinu upp til að forðast of mikið álag til lengri tíma sem veldur ofþjálfun. Ofþjálfun er lúmsk og því ætti að dreifa þeim dögum sem ráðist er í að taka hámarksþyngdir í stutt tímabil. Hvíla með því að halda sig við hóflegri þyngdir í ákveðinn tíma áður en aftur er tekið stutt tímabil þar sem miklar þyngdir og átök fram að uppgjöf eru ráðandi.
Átök fram að uppgjöf með miklar þyngdir skila miklum árangri vegna alhliða álags á líkamann. Líkaminn bregst við álaginu með aukinni framleiðslu vefaukandi hormóna, vaxtarhormóna og testósteróns.
Átök eru óhjáhvæmileg ef ætlunin er að stækka og styrkjast. Ef ætlunin er að auka vöðvamassa ætti því ekki að byggja þjálfunina á mörgum endurtekningum með léttar þyngdir í æfingakerfinu. Heppilegast til árangurs er að bæta inn tímabilum þar sem átök að uppgjöf eru ráðandi. Kúnstin er að forðast meiðsli og ofþjálfun. Í því sambandi þarf að horfa á andlega þáttinn. Ofþjálfun og meiðsli geta verið niðurdrepandi og nagað niður viljastyrkinn til að berjast fyrir árangrinum.
(Journal Strength Conditioning Research, 21: 628:631)
