Það getur verið erfitt að æfa einn og án hvatningar frá öðrum. Sumu fólki finnst verulega erfitt að gera einhverjar æfingar ef það er enginn sem það æfir með eða rekur það áfram við æfingarnar. Þetta þekkja allir þeir sem taka sig til einn daginn og kaupa einhver æfingatæki, handlóð, teygjur eða mittistrimmara og gera svo lítið annað en að gefa tækjunum hornauga með sakbitnu augnaráði þegar frá líður.
Þetta á sér ósköp eðlilegar orsakir. Þegar fólk þarf að gera eitthvað eins og það að fara að æfa í fyrsta skipti á ævinni, þá er það mun auðveldara ef það fær einhvern með sér til halds og trausts og leiðbeiningar.
Á fárra færi að æfa einir
Í sumum tilfellum bakveiki mæla læknar með æfingum en í könnun sem gerð var á því hve margir entust við að fara eftir ráðleggingum læknisins varð útkoman sú að þeir sem æfðu þar sem vanir þjálfarar höfðu stöðugt eftirlit með þeim æfðu vel og mikið. Í þeim tilfellum þar sem baksjúklingarnir ætluðu að æfa upp á eigin spýtur án eftirlits eða hvatningar þá mættu þeir sjaldnar og náðu ekki eins góðum árangri. Í könnuninni voru tveir hópar. Annar æfði undir eftirliti leiðbeinanda, en fólkið í hinum hópnum æfði algerlega sjálfstætt. Það var ekki nóg með að þeir sem höfðu þjálfara næðu mun meiri árangri í alla staði heldur mættu þeir mun betur. Af 96 æfingatímum mættu þeir í 91 að meðaltali. Hinn hópurinn mætti hins vegar ekki í nema 32 af 96 tímum.
Þessar niðurstöður eiga vafalaust ekki bara við sjúklinga sem þurfa að æfa heldur líka mig og þig. Ef hvatninguna og félagsskapinn vantar þá eiga margir mun erfiðara með að æfa sér til heilsubótar. Þá skiptir litlu hvaða æfingar eða íþróttagrein það er. Þess vegna er það skoðun greinarhöfunda að það sé einungis á fárra færi að æfa heima hjá sér án hvatningar.
